అమ్మా ఎలావున్నారు...
మీరు ఇక్కడికి వస్తుంటే చాలా ఆనందంగా వుంది. ఎప్పుడు వస్తారా!అని రోజులు లెక్కపెట్టుకుంటున్నాను.
మేము పాత ఇంటి నుంచి కొత్త ఇంటికి మారుతున్నాము. ఈ మారేటప్పుడు మనం హైదరాబాద్ ఇల్లు మారడం గుర్తుకు వచ్చింది.
మనం వున్న ఇళ్లలో ఒకింట్లో అలమారు పైన పెద్ద అటక వుండేది కదా... దాంట్లో నువ్వు పనికిరానివన్నీ బస్తాల్లో కట్టి పెట్టావు. చిన్నుగాడు ఆ అలమారు మించి అటక మీదకి ఎక్కేసేవాడు. ఆ పైన కూచుని ఏం చేసేవాడో మనకి తెలియదు. వాడికి తోచనప్పుడల్లా ఎక్కేస్తూ వుండేవాడు. నేను అప్పుడప్పుడు ఎక్కేదాన్ని కానీ కొంచెం సేపు వుండి వచ్చేసేదాన్ని.
కింద మనకి అసలు సామానేమీ వుండేది కాదు. ఇల్లు నీట్ గా వుండేది. మనం అనుకోకుండా ఆ ఇంట్లోంచి మారాల్సి వచ్చింది. కిందవన్నీ పంపించేశాక "నువ్వు పైన అన్నీ బస్తాలు వున్నాయి కదా! అవి దింపండి" అన్నావు.
నాన్న, చిన్నుగాడు ఇద్దరూ తియ్యడం మొదలు పెట్టారు. ఎంత తీసినా తరగని సంపద లాగా వస్తూనే వుంది. నువ్వు "ఇంకా ఎన్ని వున్నాయి... బస్తాల్లో వుండాలి కదా!" అన్నావు.
నాన్న "ఇక్కడ బస్తాలేం లేవు. అన్నీ పరిచి వున్నాయి" అన్నారు.
"ఏం చిన్నూ ఎందుకు ఇప్పావురా అంటే వాటిల్లో ఏమున్నాయో చూద్దామని" అన్నాడు. "అందులో నాకు కావలసినవి తీసుకుందామని" అన్నాడు. ఎప్పుడూ ఏవో ఒక వింత వస్తువులు తయారు చేసేవాడు కదా....
ఇంక నాన్న, వాడు అటక మించి దింపుతూనే వున్నారు. నీకు ఏడుపు ఒకటే తక్కువ. నిన్ను చూస్తే నాకు జాలేసింది. నీకు చిరాకొచ్చి వాటిల్లో పనికిరానివన్నీ తీసి అవతల పడేశావు. మొత్తానికి మధ్యాహ్నం పూర్తవాల్సింది రాత్రికి పూర్తయింది.
ఇప్పుడు వాడితో ఈ విషయం అంటే ఒకటే నవ్వు. అబ్బో చిన్నప్పుడు తెలియలేదు కానీ, ఇప్పుడు చూస్తుంటే ఇల్లు మారడం ఎంత కష్టమో తెలుస్తోంది.
మీరు వస్తే ఎన్నో కబుర్లు చెప్పుకోవచ్చు. అబ్బా ఎంత ఆనందంగా ఎదురు చూస్తున్నానో తెలుసా....
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి