24, మే 2022, మంగళవారం

మలుపులు తిరుగుతున్న నా జీవితం - 15 హైదరాబాద్ నగరంలో ఎదురీత



 

మలుపులు తిరుగుతున్న నా జీవితం - 15

హైదరాబాద్ నగరంలో ఎదురీత



ఇప్పటి నుంచీ అసలు కథ మొదలైంది. ఏదో ఒక స్థిరమైన ఉద్యోగం అయితే ఆ అనుభవాలు వేరే వుంటాయి. కానీ నాలాంటి వాళ్ళ అనుభవాలు వేరే వుంటాయి. ఒక్కోసారి వెనక్కి చూసుకుంటే ఆశ్చర్యం వేస్తుంది.


నేను హైదరాబాద్ వచ్చిన మూడు నెలలలో ఇంగ్లీష్ టైప్ ఎగ్జామ్ పాసయ్యాను. తెలుగు తాడేపల్లిగూడెంలోనే పాసయ్యాను. అక్కకి తెలిసిన వాళ్ళు టైపిస్ట్ ఉద్యోగం ఉందని చెప్పారు. మర్నాడు పొద్దున్న వాళ్ళింటికి రమ్మన్నారు.

ఉద్యోగం ఇచ్చే ఎం.బి.ఆర్. రెడ్డిగారు యూసఫ్ గూడా బస్తీ వెనక ఒక చక్కటి ఇంట్లో వుండేవారు. వాళ్ళింటికి వస్తే ఆఫీసుకి తీసుకెళ్తానన్నారు. సరే అక్క నన్ను దింపేసి వెళ్ళిపోయింది. వాళ్ళ ఆఫీసులో చేసే వెంకటరత్నం అనే పెద్దాయన అక్కడ ఉన్నారు.

నేను వెళ్ళాక ముగ్గురం కలిసి రెడ్డి గారి నల్లటి ఫియట్ కారులో బయల్దేరాం. నాకు ఎక్కడో, ఏమిటో చెప్పలేదు కాబట్టి కారులో కూచుని అంతా బయటికి చూస్తూ కూచున్నాను. చుట్టూరా చెట్లు, అక్కడక్కడ విసిరిపారేసినట్లు ఇళ్ళు. కూకట్ పల్లి రూట్ లో వెళ్తున్నాం అని తెలిసింది వాళ్ళ మాటలని బట్టి.


అప్పట్లో కూకట్ పల్లి అంతా మట్టి దిబ్బలు. నిర్మానుష్యం. అక్కడక్కడ చెట్లు. మొత్తానికి గమ్యం చేరాం. చాలా పెద్ద కాంపౌండ్ లో చుట్టూరా పువ్వుల చెట్లు, నిమ్మచెట్లతో చాలా ప్రశాంతంగా వుంది. నాకు నచ్చినట్లు వుండేసరికి సంతోషంగా అనిపించింది.

ఇంతకీ ఆఫీస్ పేరు లక్ష్మీ కెమికల్ ఇండస్ట్రీస్. వాళ్ళు బేరైట్స్ అనే స్టోన్స్ తో కెమికల్ తయారు చేస్తారు. నాకు ఒక్క లెటర్ ఏదో టైప్ చెయ్యమని ఇచ్చారు. టైపింగ్ వచ్చినా కొత్త చోటు, కొత్త మనుషులు ఏదో అవస్థపడి నీట్ గానే టైప్ చేసి ఇచ్చాను.


బేరైట్ స్టోన్

సాయంత్రం 5 గంటలకి అంతకు ముందు చేసిన టైపిస్టు మాధవ్ వచ్చాడు. అతన్ని నాకు ఏది ఎలా చెయ్యాలో చెప్పమన్నారు. అతను ఆఫీసు లెటర్స్ టైప్ చెయ్యడంలో కొన్ని మెలకువలు చెప్పాడు. ఇదంతా అయ్యేసరికి సాయంత్రం 7 గంటలు అయిపోయింది. నాకు దారి తెలియదు. చీకటి పడుతోంది. వ వాళ్ళు దింపుతారు కదా అనే ధైర్యంతో కూచున్నాను.

7 గంటలకి పటాన్ చెరు నుంచి బయల్దేరి ట్రాఫిక్ లేకపోయినా సిటీకి వచ్చేసరికి 8.30 అయిపోయింది. సంజీవరెడ్డి నగర్ లో నన్ను, ఆ టైపిస్ట్ ని దింపేసి, అతనితో నన్ను ఇంటి దగ్గర ఆటోలో దింపమని చెప్పారు.

మేము మెహదీపట్నం గుడిమల్కాపూర్ లో వుంటున్నాం. ఫోన్ చేద్దామంటే అక్క దగ్గిర ఫోన్ లేదు. నేను మెహదీపట్నం ఆటోలో చేరేసరికి 9.30 అయ్యింది. అక్క, వాళ్ళ ఫ్రెండ్ శ్యామల బస్ స్టాప్ లో నాకోసం వెయిట్ చేస్తూ కనిపించారు. చాలా భయపడ్డారు ఇంకా రాలేదని. ఈ కథంతా చెప్పాను. అమ్మయ్య అని ఊపిరి పీల్చుకుంది. కానీ తనకి సిటీ అలవాటే కాబట్టి ఇలాంటివి జరుగుతూనే వుంటాయి లే అంది. కాకపోతే ఆఫీసు అంత దూరం అనుకోలేదు అంది.
అలా ఆ రోజు అలా గడిచింది.

కామెంట్‌లు లేవు:

కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి