మలుపులు తిరుగుతున్న నా జీవితం - 16 హైదరాబాద్ నగరంలో ఎదురీత

 మలుపులు తిరుగుతున్న నా జీవితం - 16   హైదరాబాద్ నగరంలో ఎదురీత

పజిల్ గా మారిన బస్సులో వెనక సీటాయన నవ్వు

ఆఫీసులో చేరిన రెండో రోజు పొద్దున్న నన్ను ఆఫీస్ కి బస్ లో రమ్మన్నారు. ఇప్పుడు మెహదీపట్నం నుంచి చిలుకూరు వెళ్ళే బస్ స్టాప్ లో నేను బస్ ఎక్కాలని చెప్పారు. అక్కకి కూడా అంతగా తెలియదు ఏ బస్ ఎక్కాలో అక్కడికి వెళ్ళి కనుక్కోమంది. బస్ స్టాప్ లో వాళ్ళు పటాన్ చెరు బస్ నెం. 117 అని చెప్పారు. కానీ నేను దిగాల్సిన బస్ స్టాప్ పేరు ఆఫీసు వాళ్ళని అడగలేదు.

ఆ రోజులకి తగినట్లు బస్ స్టాప్ రష్ గా వుంది. అక్కడ ఒకబ్బాయిని పటాన్ చెరులో లక్ష్మీ కెమికల్ ఇండస్ట్రీస్ కి వెళ్ళాలి బస్ స్టాప్ దగ్గరలో ఏదైనా వుందా అని అడిగాను. అతను అదేమీ ఎడారి ప్రదేశం కాదు. మీరేం భయపడక్కరలేదు, మీరు దిగాక ఎవరో ఒకరు చెప్తారు అన్నాడు. కానీ బస్ ఎక్కినా ముందురోజు కారులో వెళ్ళిన ఆఫీసుని ఎలా గుర్తుపట్టాలి, ఎక్కడ దిగాలి...??? చూద్దాంలే అనుకుని 117 బస్ ఎక్కాను. అది కోటీ నుంచి వస్తుంది. చాలా రష్ గా వుంది.

బస్ లో పక్కనే నిలబడి ఒకమ్మాయి ‘’ఏమండీ మీరు శైలజకి బంధువులా, కొంచెం పోలికలు ఉన్నాయి’’ అంది. “శైలజా... అంటూ కాదండీ...” అని పరిచయం అయ్యిందే తడవుగా నేను ఎక్కడికి వెళ్ళాలో చెప్పాను.

తనపేరు వర్షధార అని చెప్పి, నేనూ అదే రూట్ - “మీకేం భయం అక్కరలేదు మెయిన్ బస్ స్టాప్ కి ముందు బస్ స్టాప్ మీరు దిగేదే వస్తుంది. నేను చెప్తానుగా అని, అక్కడ మీకు లక్ష్మీ కెమికల్ ఇండస్ట్రీస్ బోర్డు కనిపిస్తుంది” అని చెప్పింది. “మీ పేరు తమాషాగా వుంది” అన్నాను. ధారగా పడే పేద్ద వర్షం రోజు పుట్టిందిట. అందుకని ఆ పేరు పెట్టారుట. బలే ఆలోచన కదా... మా పరిచయం ఆరోజునుంచీ ధారాపాతంగా కొనసాగింది.

కానీ బస్ ఎక్కాక వెనక్కి చూద్దును కదా తట్టలు బుట్టలు పట్టుకుని పల్లెటూరు వాళ్ళు, ఆఫీసులకి వెళ్ళేవాళ్ళతో ఫుల్ గా వుంది. మ్ మ్ సీటు దొరకడం కష్టం అనుకుని అలా వెనక్కి చూశాను. ఒకాయన చివరి సీటులో కూచుని నవ్వుతున్నారు. ఎవరో అర్థం కాలేదు. ఎందుకు నవ్వుతున్నారో తెలియదు. మళ్ళీ వెనక్కి తిరిగాను మళ్ళీ అదే నవ్వు. ఇలా ఎప్పుడు వెనక్కి చూసినా నన్ను చూసి నవ్వుతూనే వున్నారు. ఆ నవ్వులో స్వచ్ఛత స్పష్టంగా కనిపిస్తోంది.

మొత్తానికి దిగాల్సిన బస్ స్టాప్ వచ్చింది. తేలికగానే కనుక్కుని ఆఫీస్ కి వెళ్ళాను. ఆ నవ్వు మొహం నా కళ్ళ ముందు నుంచి పోవట్లేదు.

ఇంటికి వచ్చి నవ్విన ఆయన గురించి అక్కకి చెప్పాను. అక్క కూడా ఆశ్చర్యపోయింది.

మొత్తానికి ఈ పజిల్ ఎలా క్లియర్ అయ్యిందంటే....

ఒకరోజు మా మేనత్త కూతురు (తనని రామం అక్కా అనేవాళ్ళం) వాళ్ళింటికి వెళ్ళాం. మేము వెళ్ళగానే మా బావగారు “ఏమ్మా బస్ లో నవ్వితే నవ్వను కూడా నవ్వలేదు” అన్నారు. అప్పుడు గట్టిగా ఆపకుండా నవ్వాను. నేను హైదరాబాద్ వచ్చిన చాలా రోజుల వరకు వాళ్ళింటికి వెళ్ళలేదు అదీ కారణం. “చాలా రోజులైపోయింది ఎలా గుర్తుపడతాను” అన్నాను. మళ్ళీ నవ్వులు.