ఎదురీతలో నేను - 35 *** మెహదీపట్నంకి బైబై *** *** అన్నీ కొత్త మార్పులే *** *** బస్ పాస్ ప్రహసనం ***
బాబాయి కూతురు శ్రీదేవి బి.ఎస్సీ. పాసయి ఖాళీగా వుందని ఏలూరు నుంచి వచ్చింది. వాళ్ళ తమ్ముడు ప్రసాద్ కూడా వచ్చాడు. ఊరికే ఉండడం ఎందుకులే అని మా ఆఫీసుకి ఇద్దరినీ తీసుకుని వెడితే విజయపాల్ గారు శ్రీదేవికి కంప్యూటర్ నేర్పించమన్నారు. ప్రసాద్ ని మేడ్చల్ లో ఉన్న ఆఫీసుకి పని నేర్పించడానికి తీసుకెళ్ళారు. మొత్తానికి ఇద్దరూ మా ఆఫీసులో చేరిపోయారు.
విజయపాల్ గారు మీరు ఆఫీసుకి దగ్గరలో ఇల్లు తీసుకోండి. ఎప్పుడైనా లేటయినా ఇబ్బంది ఉండదు అన్నారు. నల్లకుంట ఫీవర్ హాస్పిటల్ దగ్గర మెయిన్ రోడ్ మీద బస్ స్టాప్ వెనక ఒక మేడమీద పోర్షన్ దొరికింది. మొత్తానికి గుడిమల్కాపూర్ ని అలా వదిలేశాం. వదిలేటప్పుడు బాధగానే అనిపించింది. ఇల్లుగలవాళ్ళు, చుట్టుపక్కల వాళ్ళు కూడా చాలా బాధ పడ్డారు. సామాను షిఫ్ట్ చెయ్యడానికి ఆఫీసు వాన్ ఒకటి వుంటే ఇచ్చారు. మళ్ళీ అక్కడ కూడా మమ్మల్ని రాములే డ్రైవర్ అయి ఆదుకున్నాడు.
ఫీవర్ హాస్పిటల్ ఏరియాలో ఆ హాస్పిటల్ చుట్టుపక్కల ఏమీ డెవలప్ అవలేదు. అన్నీ చిన్న చిన్న ఇళ్ళు. మేమున్న బిల్డింగ్ కింద ఒక చెప్పుల షాపు బేకరీ వుండేవి. మేము ఆ యింటికి వెళ్ళిన కొత్తలో రోడ్డుమీద బస్ లు వరసగా ఆగిపోతే ఎందుకు అలా ఆగాయో యాక్సిడెంట్ ఏమో అనుకున్నాం. ఎవరినో అడిగితే ట్రాఫిక్ జామ్ అని చెప్పారు. ఓహో అనుకున్నాం. ఎందుకంటే మేము ఆఫీసుకి వెళ్ళేటప్పుడు తప్ప మెహదీపట్నంలో ఉన్నప్పుడు ట్రాఫిక్ సంగతి తెలియదు.
నల్లకుంటలో మా ఇల్లు బస్ స్టాప్ లోనే కాబట్టి బస్సుల రొద, ట్రాఫిక్ అన్నీ బాగా తెలుస్తుండేది. కోటీ నుంచి ఉస్మానియా యూనివర్సిటీ 3వ నెంబరు బస్సులు, సికింద్రాబాద్ బస్సులు 2వ నెంబరు ఎక్కువగా అటు తిరుగుతుండేవి. మొత్తానికి ఆ సందడికి అలవాటు పడ్డాం. పల్లె నుంచి పట్నానికి వచ్చినట్టయింది.
అప్పుడు నారాయణగూడా బ్రిడ్జి కూడా ఇంకా కట్టలేదు. రోడ్లు ఇప్పుడున్నంత రద్దీగా వుండేవి కావు. బస్సులు మాత్రం ఫ్రీక్వెంట్ గా బాగానే వుండేవి. దీపక్, శాంతి థియేటర్లు, నారాయణగూడా బ్లడ్ బ్యాంక్, స్టేట్ బ్యాంక్ - హిమాయత్ నగర్ లో ఇండియన్ బ్యాంక్ (మా అకౌంట్ ఇందులోనే వుండేది) లిడ్ క్యాప్ బిల్డింగ్, గాయత్రీ భవన్ (మినర్వా) ఇవన్నీ అతి పాత బిల్డింగ్ లు. దీపక్ థియేటర్లో కొన్ని సినిమాలు చూశాం. నారాయణగూడా తాజ్ మహల్ హోటల్ కి కూడా ఆఫీసులో అమ్మాయిలం అందరం తరచు వెళ్ళేవాళ్ళం. అక్కడ వాళ్ళకి కూడా మేము బాగా అలవాటు పడిపోయాం. మాకు కాలేజీ లైఫ్ లా వుండేది.
ఒకరోజు ఆఫీసులో వర్కు చాలా ఎక్కువగా వుండి చాలా పిచ్చిపచ్చినట్లు అయ్యింది. ఏదైనా గొప్ప సినిమా చూడాలనుకున్నాం. అలా అనుకుని సంగీత్ థియేటర్లో ***ఎ నైట్ మేర్ ఆన్ ఎలెమ్ స్ట్రీట్*** సినిమాకి (American supernatural slasher film written and directed by Wes Craven and produced by Robert Shaye.) వెళ్ళాం. చాలా భయంకరమైన సినిమా. చూసేటప్పుడు భయం వేసింది. తర్వాత కొన్ని రోజులు భయపడ్డాం కానీ, చాలా అద్భుతంగా తీశారు. సినిమా చూశాక మేం చేసిన వర్కు అలసటంతా మటుమాయం. ☺
*** బస్ పాస్ ప్రహసనం ***
ఆఫీసుకి వెళ్ళడానికి 6, 190 బస్సులు ఎక్కి ఆఫీసుకి వెళ్ళేవాళ్ళం. హిమాయత్ నగర్ చాలా దగ్గరవడంతో కొంచెం ఊరటగానే వుండేది. బస్ పాస్ తీసుకునేవాళ్ళం.
ఇంటికి వెళ్ళేటప్పుడు నేను మా చెల్లెలు బస్ లో ఏదో మాట్లాడుకుంటున్నాం. చెకింగ్ వాళ్ళు వచ్చారు. నారాయణగూడాలో ఆపారు. “పాస్” అని చెప్పా. “ఏదీ చూపించండి” అన్నారు. నేను bag లో చూస్తే పాస్ కనిపించలేదు. “లేదు ఆఫీసులో మర్చిపోయా” అన్నాను. అలా ఎందుకు చెప్పానో తెలియదు. మా చెల్లెలు “సరిగ్గా చూడు అంటూనే” వుంది.
“అయితే బస్సు దిగు” అన్నారు. మళ్ళీ చూశా… హ్యాండ్ బ్యాగ్ లో పేపర్ల మధ్య ***వెక్కిరింతగా నవ్వుతున్నట్టు*** పాస్ కనిపించింది. అమ్మయ్య అనుకుని వెంటనే “ఇదిగోనండీ పాస్” అన్నా.
ఆ చెకింగ్ కి వచ్చినాయన “కంగారెందుకమ్మా... మీలాంటి వాళ్ళు టికెట్ లేకుండా, పాస్ లేకుండా బస్ ఎక్కరని తెలుసు. అందుకే నిన్ను దిగు అన్నాను కానీ, వెంటనే దిగిపొమ్మని చెప్పలేదు.
పాస్ ఎప్పుడూ ఎదురుగా కనిపించేలా పెట్టుకోవాలి ” అంటూ ముందుకి వెళ్ళిపోయాడు. బతుకుజీవుడా అనుకుంటూ... అప్పటి నుంచీ పాస్ చెయ్యిపెట్టగానే దొరికేలా వుంచుకున్నాను.
*** అమ్మ మా దగ్గిరకి వచ్చేసిందిగా ***
ఇల్లు పెద్దది తీసుకున్నామని అమ్మని మా దగ్గిరకి తీసుకొచ్చేశాం. ఎంత ఆనందంగా అనిపించిందో... ఇంక రోజూ అమ్మ చేతి వంట రోజూ తినచ్చు. అమ్మకి కూడా సిటీ వాతావరణం కొత్తగా అనిపించింది. కానీ బాల్కనీలో కూచుని వచ్చేపోయే బస్సులు, జనాల్ని చూస్తూ కూచునేది.
(మిగతా కథ రేపు).
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి