కొత్త జీవితానికి నాంది - 40
*** నాకు చిక్కిన పెళ్ళికొడుకు ఫోటో. ఇక ఊహలు గుసగుసలాడే .... నా హృదయము ఊగిసలాడే... ***
కానీ అప్పుడప్పుడే చూసేదాన్ని ఆఫీసు ఎన్నో పనులున్నాయికదా.... నాకు ఫోటో అక్కరలేదు. ఫోటో ఉంటే నా పనులన్నీ ఆగిపోతాయి అన్నారు. చూడాలంటే నేనే వస్తా... అనుకుంటూ... మళ్ళీ దగ్గిరకి వస్తే ఎవరన్నా ఏమన్నా అనుకుంటారని. నేను బస్ ఎక్కేటప్పుడు అవతలి రోడ్డులో నుంచుని చూసి ఆనందించేవారు. ఇద్దరికీ చెయ్యి ఊపుకోవాలన్నా భయమే... ఏంటో ఆ రోజులు. లేకపోతే ఇంటికి వచ్చి అమ్మ పెట్టిన భోజనం చేసి వెళ్ళిపోతుంటే... నేను మేడమీంచీ బస్ స్టాప్ లో నుంచున్న ఆయన్ని వెనక నుంచీ చూసేదాన్ని.
*** ముహూర్తం పెట్టుకోవడానికి వేళయ్యింది ***
*** శుభలేఖల హడావుడి ***
జూన్ 3వ తేదీన (1987) ఫైనల్ గా అన్ని మాటలూ అయ్యాయి. *** జూన్ 19వ తేదీన రాత్రి 9.20 ని.*** లకి పెళ్ళి ముహూర్తం పెట్టారు. అస్సలు టైము లేదు. అంతా హడావుడి హడావుడి అవుతోంది. మ్యారేజ్ హాల్ బుక్ చెయ్యాలని అనుకున్నాం. ఎన్నిచోట్లకి తిరిగినా హాలు దొరకలేదు. ఇంచుమించు ఒక 20 హాల్స్ తిరిగాం. అన్నీ ముందరే బుక్ అయిపోయాయి. 19వ తేదీ చాలా పెళ్ళిళ్ళు వున్నాయి. హాలు బుక్కవ్వందే కార్డులు ప్రింట్ చెయ్యలేం.
నేనయితే ఏదో ఒక గుళ్ళోనో, లేకపోతే మేముండే ఇంటి మేడమీదో పెళ్ళి కానిచ్చేద్దామని చెప్పాను. కానీ వాళ్ళు ఒప్పుకోలేదు. పెళ్ళికొడుకు పెద్ద అన్నయ్యగారు అలకాపురిలో ఉన్న వాళ్ళింటిదగ్గర చేద్దామని చెప్పారు. కానీ ఇంకా అప్పటికి ఆ ఏరియా అంత డెవలప్ అవ్వలేదు. వీళ్ళిల్లు తప్ప చుట్టుపక్కల ఏమీ లేవు. రాత్రి 9.20కి ముహూర్తం అంటే ఎవరు రావాలన్నా కష్టమే. ఆటోలు కూడా అంతంత మాత్రంగానే వుండేవి. అందుకని అది వద్దనుకున్నాం.
మా అమ్మ సంత్ నిరంకారి సత్సంగ్ వాళ్ళు తాడేపల్లి గూడెం వచ్చారు. వాళ్ళు లకడీకాపూల్ లో వుంటారుట. నన్ను అక్కడికి తీసుకెళ్ళు అంది. సరే అని అమ్మని అక్కడికి తీసుకుని వెళ్ళాను. లకడీకాపూల్ సెంటర్ లో ఉన్న అతి పెద్ద భవనం వాళ్ళది. కానీ చుట్టూరా చాలా ఖాళీస్థలం వుంది. అమ్మ అక్కడ అమ్మకి పరిచయం అయిన వాళ్ళు కనిపించారు. వాళ్ళతో మాట్లాడి వచ్చేసేముందు. “ఇంత చోటుంది కదా... మా అమ్మాయి పెళ్ళి ఇక్కడ చేసుకుంటాం” అంది. అమ్మ తాపత్రయం అమ్మది. వాళ్ళు బాగానే వుంటుంది. మీరు ఒక్క పైసా ఇవ్వక్కరలేదు. కానీ నీళ్ళతో సహా అన్నీ తెచ్చుకోవాలి అన్నారు. అవన్నీ కష్టం అనుకున్నాం.
మొత్తానికి కాళ్ళు అరిగిపోయేలా తిరిగాం – చంకలో పిల్లాడిని పెట్టుకుని ఊరంతా తిరిగినట్టయ్యింది. మొత్తానికి విద్యానగర్ లో ***హిమాయత్ పంక్షన్ హాల్ *** దొరికింది. హాలు రోడ్డుమీదకే వుంది. ఫంక్షన్ హాల్ వాళ్ళతో వెళ్ళి మాట్లాడి మొత్తం 200 మంది వస్తారు అని మేము అనుకున్నాం. ఎంత తక్కువ ఖర్చు అయితే అంత మంచిదని అక్కడ మాకు కావలసినవి వీలైనంత తక్కువ తీసుకున్నాం. మా తర్వాత చాలామంది వచ్చారు. కానీ వాళ్ళు మాకే ఇచ్చారు. నల్లకుంట నుంచి విద్యానగర్ 2 కిలోమీటర్ల దూరం వుందంతే. అమ్మయ్య అని ఊపిరి పీల్చుకున్నాం.
హాలు బుక్కయిపోయింది కదా... విజయపాల్ గారికి చెప్పాను. వెడ్డింగ్ కార్డు నాకు ఆఫీసులోనే ప్రింట్ చేసి ఇవ్వమన్నాను. ఎన్ని కావాలి అన్నారు. వంద అన్నాను. ఆశ్చర్యపోయారు. అసలు సిటీలో కార్డులు ఎక్కడ ప్రింట్ చేస్తారో తెలియదు. హైదరాబాద్ లో పెళ్ళి చెయ్యడం అదే మొదలు. సాయంత్రం మిస్టర్ పెళ్ళికొడుకు గారు వచ్చి మీరు కార్డులు ఎక్కడ ప్రింట్ చేయిస్తున్నారు అన్నారు. నేను చెప్పాను. అయితే మాకూ ఒక 100 చేయించండి అన్నారు. నాకే చెప్పడం ఆశ్చర్యం అనిపించినా సరే అన్నాను. మళ్ళీ ఆఫీసులో ఇంకోవంద వాళ్ళకి అని చెప్పాను.
రాములు నన్ను కారులో మేడ్చల్ లో ఉన్న మా ఆఫీసు ప్రింటింగ్ ప్రెస్ కి తీసుకెళ్ళాడు. అప్పట్లో కలర్ ప్రింటింగ్ చేసే మిషన్లు కొత్తగా వచ్చాయి. ఆ చివర నుంచి ఈ చివర దాకా ఉన్న ఆ మిషన్ చూస్తే ఆశ్చర్యం వేసింది. ఫోర్ కలర్స్ ఎలా ప్రింట్ చేస్తారు, టు కలర్స్ ఎలా ప్రింట్ చేస్తారో చూసి తెలుసుకున్నాను. అంతేకాకుండా కటింగ్ మెషిన్ మీద పేపరు కట్ చేసేటప్పుడు మన నీడ పడినా అది కట్ చెయ్యకుండా ఆగిపోతుంది. అంటే ఎవరికీ ఏ ప్రమాదం జరగకుండా అంత టెక్నాలజీ అది. నన్ను ఓ విఐపిని చూసినట్టు చూశారు.
నన్ను మొత్తం అంతా తిరిగి ఆ మెషనరీ అంతా చూసి వచ్చేలోపున వాళ్ళు కార్డులు రెడీ పెట్టారు. మాకు భోజనం ఏర్పాట్లు చేశారు. తినేసి, కార్డులు తీసుకుని ఇంటికి వచ్చాం.
తెలిసిన వాళ్ళు ఒంగోలులో మా చుట్టాలాయన పెళ్ళి చేస్తారు ఆయన ప్రస్తుతం హైదరాబాద్ లోనే వున్నారు అన్నారు. ఆయనని పెళ్ళిచెయ్యడానికి మాట్లాడి వచ్చాం. పెళ్ళిరోజు పొద్దుటికి వస్తానని ఆయన ఒంగోలు వెళ్లిపోయారు. అక్కావాళ్ళతో అన్ని విషయాలు చాలా వివరంగా మాట్లాడారు. వంటమనిషిని కూడా మాట్లాడారు. బఫే అయితే ఆనందంగా వుండదని వడ్డన మాట్లాడారు. వంటవాళ్ళు వంటవరకే చేస్తామన్నారు.
ఇక పెళ్ళిఎలాజరిగిందో రేపు
రిజిస్టర్డ్ మారేజ్ అనే ప్రత్యామ్నాయం గురించి ఆలోచించలేదాండి?
రిప్లయితొలగించండినమస్కారం సర్. రిజిస్టర్ మేరేజి వరకూ ఎక్కడ. నేను నల్లకుంటలో మా మేడమీద సింపుల్ గా చేసుకుందాం అని చెప్పాను. వీళ్ళన్నలూ, బంధువులూ అందరూ బాగా డబ్బులున్నవాళ్ళని అలా కుదరదు అన్నారు. నాకైతే ఎంత సింపుల్ గా అయితే అంత మంచిది అనుకున్నాను.
రిప్లయితొలగించండి