సంసారంలో సరిగమల్లా నా కంప్యూటర్ పనిలో కూడా రకరకాలు - 54

 సంసారంలో సరిగమల్లా నా కంప్యూటర్ పనిలో కూడా రకరకాలు - 54

నేను చేస్తున్న ఈ పెద్ద పెద్ద సంస్థల వర్కులు కాకుండా చుట్టుపక్కల ఉన్న స్క్రీన్ ప్రింటర్స్, చిన్న చిన్న ప్రెస్ ల వాళ్ళూ రెగ్యులర్ గా వస్తూ వుండేవారు. వాళ్ళలో వాళ్ళే నీ తర్వాత నేను, నా తర్వాత నువ్వు అని చెప్పేసుకునేవారు.

ఒక విజిటింగ్ కార్డ్ చెయ్యాలంటే కొంతమంది ఇలా కావాలి అని చెప్పి వెంటనే చేయించుకుని వెళ్ళిపోయేవారు. కొంతమంది ఐదు నిమిషాల పనికి ఈ పేరు ఇక్కడ, కంపెనీ పేరు అక్కడ అంటూ చాలాసేపు చేసేవారు. వాళ్ళని చూస్తే విచిత్రంగా వుండేది. కానీ వాళ్ళు ఒక కంపెనీ విజిటింగ్ కార్డులు ఆర్డర్ తీసుకుంటే వాళ్ళకి ఎప్పటికీ పని వుండేది. కానీ ఆ రంగుల వాసనలు భరించడం కష్టం. కానీ డబ్బులు బాగానే సంపాదించుకునేవారు. ఎవరి ఆర్డర్ ఎవరికి వెళ్ళిపోతుందోననే భయం.

నేనేమీ విసుక్కోకపోయినా... మేడమ్ ప్లీజ్ ఏమీ అనుకోకండి, పెద్ద కంపెనీ వర్కు అని బతిమాలేవారు. పైగా “ఏంటి మేడమ్ ఏ టైములో వచ్చినా మీ మొహం ఒక్కలాగే వుంటుంది. మీకేంటి మేడమ్?” అని పొగడ్తలొకటి. వాళ్ళ మాటలకి ఓ నవ్వు నవ్వేసి ఊరుకునేదాన్ని.

రెగ్యులర్ గా వర్కు చేయించుకునే శ్రీనివాస్ విజిటింగ్ కార్డు ప్రూఫు తీసుకుని వచ్చి, “మేడమ్ ఇది ఫైనల్ ఇచ్చెయ్యండి. చిన్న మార్పు వుందంతే...” అన్నాడు. నేను దాన్ని చూసి ఆశ్చర్యపోయి, “నేనెప్పుడు చేశాను? నాదగ్గిర చెయ్యలేదు” అన్నాను.

“మీరు చెయ్యలేదు కానీ మీ కంప్యూటర్ లోనే ప్రూఫ్ తీసుకున్నా...?” అన్నాడు.

“ఏంటి శ్రీనివాస్ అసలేం మాట్లాడుతున్నావు?” అంటే – ఓ నవ్వు నవ్వి -

“అంత ఆశ్చర్యం ఎందుకు మేడమ్? నేను అర్జంట్” అని మీ ఇంటికి వచ్చాను. మీరు బయటికి వెళ్ళారుట.

మీ అమ్మాయి “ప్రూఫేకదా అంకుల్ నేను చేసి ఇస్తాను అని, నేను అడిగినట్లు విజిటింగ్ కార్డు ప్రూఫ్ చేసి ఇచ్చింది. మీరు నేర్పారనుకున్నాను” అన్నాడు.

నాకు ఆశ్చర్యమే మరి పిల్లల చదువులు, వాళ్ళ సంగీతం, ఆటలు సంగతి పట్టించుకునేదాన్ని కానీ, ఎప్పుడూ కంప్యూటర్ దగ్గిరికి రానివ్వలేదు.

స్కూలు నించి వచ్చాక వీణాని అడిగితే... “అవును చేసి ఇచ్చాను. నువ్వు వర్కు చేసేటప్పుడు ఒకరోజు వెనకాల నిలబడ్డాను. అప్పుడు ఎలా చేశావో అర్థం అయ్యింది” అంది. అలా నాకు తెలియకుండానే వాళ్ళు నేను చేసేది చూసి కంప్యూటర్ నేర్చుకున్నారు. వర్కు చేసేటప్పుడు అందులో లీనం అయిపోవడం వల్ల కొన్ని విషయాలు తెలిసేవి కావు.

****

రజ్జు, సర్ప భ్రాంతి లా....

మా ఇంటిని ఆనుకునే ఇల్లుగలవాళ్ళ వర్కుషాపు వుండేది. ఎప్పుడూ అక్కడ నుంచీ చప్పుళ్ళు వినిపిస్తుండేవి. కానీ నా పనిలో నేను వుండడం వల్ల అది నాకు పెద్ద ఇబ్బంది వుండేది కాదు. పనివాళ్ళు చాలామంది వుండేవారు.

మా అబ్బాయి శ్రీవత్స పిల్లలతో ఆడుకుంటూ ఆడుకుంటూ ఓ చెక్కముక్కో, ఇనపముక్కో, కర్రో, చిన్న చిన్న రాళ్ళో తీసుకుని వచ్చి బీరువా వెనక ఉన్న ఒక అలమార్ల పడేసేవాడు. అది వాడి భోషాణం. బీరువా వెనక నుంచి సగం బయటికి కనిపించేది ఆ అలమారు. పిల్లలతో ఆటలు లేనప్పుడు అవన్నీ పరుచుకుని కూచుని చెక్కముక్కలన్నీ కలిపి రోబో బొమ్మని తయారుచేశాడు. అబ్బో బలే చేశాడు అనుకున్నాం. ఏవో కొత్త కొత్త ప్రయోగాలు చేస్తుండేవాడు. (దేన్నయినా క్లిక్ మనిపించే సెల్ ఫోన్లు అప్పట్లో లేకపోవడం విచాకరం).

ఒక రోజు నేను వర్కు చేస్తున్నదాన్ని లోపలికి వెడుతూ ఎందుకో ఆ అలమారు వంక చూస్తే పాము తలలా కనిపించింది. ఒక్కసారి బయటికి పరిగెత్తి “పాము, పాము” అని అరిచాను. మొత్తం పక్కన వర్కుషాపులో ఉన్న వాళ్ళందరూ పరుగు పరుగున కర్రలు తీసుకుని వచ్చి ఎక్కడమ్మా అని అడిగారు.

చూపించాను. నేను ఎలా చూశానో అది కదలకుండా అలాగే వుంది. వాళ్ళు “అసలు పాము ఎక్కడ నుంచి వచ్చింది. వచ్చే అవకాశమే లేదు” అనుకుంటూ కర్రతో దాన్ని బయటికి లాగారు. తీరా చూస్తే అది అచ్చు పాము అని భ్రమింపచేసేట్లున్న కర్రముక్క. వాళ్ళందరూ నవ్వుకుంటూ వెళ్ళిపోయారు.

తర్వాత మా అమ్మాయి “అలా ఎలా భయపడ్డావమ్మా...! అది కర్ర అని నాకు తెలుసు. ఎందుకంటే వాడికి నా మీద కోపం వచ్చినప్పుడల్లా -

“నా మంత్రదండంతో శపిస్తాను అని, ***పందరానే, కుతకుత, లమలమ*** అంటాడు. నేనేమో నవ్వేస్తాను. దాన్ని మేము కుక్క కర్ర అని కూడా అంటాము” అని చెప్పి నవ్వడం మొదలు పెట్టింది.

అప్పుడప్పుడు దాన్ని చూసి నవ్వుకోవడానికి ఆ కర్రని ఇంకా అపురూపంగా దాచుకున్నారు. నా వర్కులలో నేను అలిసిపోయినా ... వీళ్ళు చేసే చిలిపి పనులతో మనసు మళ్ళీ శక్తిని పుంజుకునేది.