*** ల్యాండ్ లైన్ ఫోన్ *** - 75
*** అప్పుడు సెల్ ఫోన్ లేదు కాబట్టి అందరికీ ల్యాండ్ లైన్ తో ఏదో ఒక అనుభవం వుండే వుంటుంది. మాకు ఇలా ..... ***
కంప్యూటర్ పెట్టుకున్న కొత్తలో అన్నీ పెద్ద పెద్ద సంస్థల, ప్రభుత్వరంగ సంస్థల పనులు చేసేవాళ్ళం కాబట్టి తప్పనిసరిగా ఫోన్ కావల్సివచ్చేది. టెలిఫోన్ ఆఫీసుకి వెళ్ళి అప్లికేషన్ ఇచ్చి వచ్చాం. (1993) అందరికీ ఈ ఫోన్లే కాబట్టి ఒక వారం పడుతుందని చెప్పారు. ఆఫీసు ఎర్రగడ్డలో వుంది. సరే మొత్తానికి ఫోన్ పెట్టడానికి టెలిఫోన్ ఆఫీసు నుంచీ ఒకతను వచ్చాడు. సిమెంట్ కలర్ ఫోన్ పెట్టాడు. కనక్షన్ ఇచ్చాడు. టెస్ట్ చేశాడు. బాగానే పనిచేస్తోంది.
ఇంకా కదలకుండా అక్కడే నిలబడ్డాడు. “ఇంకేముంది ఫోన్ పెట్టేశారు కదా... ఇంకా ఏమైనా పనుందా” అని అడిగాను.
లేదమ్మా... ఇంకేం లేదు. ఫోన్ పెట్టాను కదా... పైసలేమైనా ఇస్తావని అన్నాడు.
నేను వెంటనే “నీకు సొంత ఇల్లుందా” అని అడిగాను. “రెండు ఇళ్ళున్నాయి” అన్నాడు.
నేను “ఓహో అవునా... మాది అద్దె ఇల్లు. నేను ఇవ్వను” అన్నాడు. ఒక్కసారి మొహం షాక్ తిన్నట్టు పెట్టి వెళ్ళిపోయాడు. తర్వాత అనుకున్నాను ఎంతోకొంత ఇవ్వవలసిందేమో... అని. కానీ ఎందుకో ఇవ్వబుద్ధికాలేదు. ఎప్పుడైనా సర్వీసింగ్ కి వచ్చినప్పుడు ఏదైనా సతాయిస్తాడేమో పెడతాడేమో అనుకున్నాను. వచ్చాడు కానీ వచ్చిన వెంటనే పని మర్యాదగా పని చూసుకుని వెళ్ళిపోయేవాడు.
ఫోన్ పెట్టుకోవడం చాలా మంచిదయింది. పెద్ద పెద్ద ఆఫీసర్లు వాళ్ళందరికీ మాకు ఫోన్ వుండడంతో ఏదో ఒక టైములో ఫోన్ చేసి వచ్చి పనిచేయించుకునే వీలు వుండేది.
కానీ బిల్లు కట్టాలంటే ఎర్రగడ్డ టెలిఫోన్ ఆఫీసుకి వెళ్ళాల్సి వచ్చేది. పొద్దున్న పది గంటలకి ఆఫీసు ఓపెన్ చేస్తారంటే... 8 గంటల నుంచి క్యూ వుండేది. బిల్లు కట్టడానికి వచ్చినవాళ్ళు అక్కడి వాళ్ళతో ఆ కబురు ఈ కబురు చెప్పి, మంచి చేసుకుని వాళ్ళ చోటు చూస్తూవుండమని చెప్పి ఏదో ఒకటి తినేసి వచ్చేవాళ్ళు. ఆడవాళ్ళకి వేరే క్యూ వుండేది.
పదిగంటలకి మెల్లిగా ఆఫీసుకి ఒక్కొక్కళ్ళు వచ్చి మెల్లిగా టీ తాగి, సీటులోకి వచ్చేసరికి 10.30 అయిపోయేది. ఎన్నో పనులు మానుకుని బయట నుంచున్నవాళ్ళకి చాలా చికాగ్గా వుండేది. బిల్లు టైంకి కట్టకపోతే పెనాల్టీ.
ఆడవాళ్ళ క్యూ తక్కువ వున్నప్పుడు బిల్లులు వాళ్ళకి ఇచ్చి కట్టమనేవారు. కానీ పది గంటలు దాటిందంటే బిల్లు కట్టడానికి ఆడవాళ్ళు ఎక్కుమంది వచ్చేవారు. ఇంచుమించు 100 మంది పైనే బిల్లు కట్టేవాళ్ళు వుండేవారు. మాలాంటి కొత్తవాళ్ళం వెళ్ళినప్పుడు ఇక్కడ కాదు అక్కడ - అక్కడ కాదు ఇక్కడ అని చెప్పేవారు. చాలా విసుగ్గా వుండేది.
ఇదిలా వుండగా మా పని చాలా బిజీగా నడుస్తున్న టైంలో... ఇల్లుగలవాళ్ళు వచ్చి “రోడ్ వైడెనింగ్ లో ఇల్లు ముందు భాగం పోతుంది. మీరందరూ ఖాళీ చేస్తే అవన్నీ అయ్యాక మళ్ళీ వద్దురుగాని మీకే ఇస్తాం” అన్నారు. అనుకోకుండా మా వెనక రోడ్డులో ఇల్లు ఖాళీ అయ్యింది. వెంటనే అక్కడ మాట్లాడుకుని సామానంతా మార్చుకున్నాం.
ఇంక ఫోన్ కనక్షన్ తీసుకోవాలి. మావారు ఫోన్ నుంచి వైరు తీసేసి, టెలిఫోన్ వాళ్ళు పెట్టిన వైరంతా వూడదీసి చుట్టచుట్టి తీసుకుని వచ్చారు. అమ్మయ్య అన్ని పనులు అయిపోయాయని కొత్త ఇంట్లో కూచుని తీరుబడిగా టీ తాగుతున్నాం.
ఇంతలో పాత ఇంటి ముందున్న ఇల్లుగలవాళ్ళ వర్కుషాపు నుంచి పనిచేసే అతను హడావుడిగా వచ్చాడు. “మేడమ్ మేడమ్ మా ఫోన్ వైరు మీరు తెచ్చేశారు. సారు మిమ్మల్ని రమ్మంటున్నారు” అన్నాడు.
నేనూ, మా వారు వెళ్ళాం.
పాతింటి ఓనరు “ఏంటి సారూ... అర్జంటు ఫోన్ చేద్దామని చూస్తే ఏ సౌండూ రావట్లేదు. ఏందిట్లావస్తందీ అని చూస్తే... వైరు కట్ అయివుంది. మీ వైరుతోబాటు మా వైరు కట్ చేసుకుపోతే ఎట్లా సర్. అయినా మీరు మళ్ళీ కనక్షన్ పెట్టుకుంటే వాళ్ళే వైరు తెచ్చి పెడతారు. బలే చేసినావు సర్” అని మంచి వాడు కాబట్టి నవ్వుకుంటూ☺“మా కుర్రాడిని పంపిస్తాం. వైరు ఇవ్వండి” అన్నారు.
అసలు ఫోను పెట్టుకోవడమే కొత్త. ఒక నాలుగేళ్ళలో బిల్లులు కట్టడం, ఒకోసారి వాళ్ళు ఎక్కువ వేస్తే వాటిని చెక్ చేసుకుని అడగడం, ఫోన్ రిపేరు వస్తే కంప్లయింట్లు ఇవ్వడం ఇవన్నీ తెలుసుకున్నాం. వైరు తీసికెళ్ళిపోతే మనకి డబ్బు తక్కువ అవుతుందనుకుని చేసిన పని అది. తలుచుకున్నప్పుడల్లా ఆ పని కుర్రాడి మొహం, మా వారు చేసిన పని గుర్తుకు వచ్చి నవ్వొస్తుంది. ☺☺☺
ఇంక తర్వాత టాటా వాళ్ళ సెల్ ఫోన్లు రావడం మొదలయ్యాక. అతి చిన్న సెల్ ఫోన్ కొనుక్కున్నాం. అక్కడ నుంచి మొదలైంది సెల్ ఫోన్ల పరంపర.
ఇప్పుడు ఇంట్లో అందరికీ తలోఫోను మరి.
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి