ఆత్మనిబ్బరమే వారి గెలుపు - 64

ఆత్మనిబ్బరమే వారి గెలుపు -  64

నా జీవనయానంలో నాకు పరిచయమయిన ఎందరో మహామహుల గురించి తెలియచేస్తూనే... నా దగ్గిర వర్కు నేర్చుకుని వాళ్ళ పరిస్థితులని ఆత్మనిబ్బరంతో సరిదిద్దుకున్న నా శిష్యురాళ్ళ గురించి కూడా చెప్తాను. అయితే వాళ్ళ పేర్లు చెప్పద్దన్నారు కాబట్టి వేరే పేర్లతో వాళ్ళ గురించి చెప్తాను.

మాకు దగ్గరలో ఉన్న అన్నపూర్ణ డిగ్రీ చదివింది. వాళ్ళాయన టీచరు. తను రోజూ నా దగ్గిరకి నేర్చుకోవడానికి వచ్చేది. ఇద్దరు ఆడ పిల్లలు చిన్నవాళ్ళు. వాళ్ళని కూడా తీసుకుని వచ్చేది. నేను నేర్పించి పక్కకి వెళ్ళగానే... వాళ్ళిద్దరూ వెళ్ళి మెయిన్ స్విచ్ ఆఫ్ చేసేసేవారు. ఆంటీ కంప్యూటర్ రావట్లేదు అని చెప్పింది. వెళ్ళి చూద్దును కదా... ఇద్దరూ బుద్ధిమంతుల్లా దూరంగా కూచుని చూస్తున్నారు. నేను చూస్తే మెయిన్ స్విచ్ ఆఫ్ చేసి వుంది. “ఎవరు ఆఫ్ చేశారు?” అన్నాను. వాళ్ళు కిక్కురుమనకుండా కూచున్నారు. అన్నపూర్ణ వెనక్కి తిరిగి “ఈ రాక్షసులే ఆంటీ...” అంది. పిల్లలకి తల్లులుచేసే కొన్ని పనులు ఇష్టం వుండవు. ఇలా ఏదో ఒక పిచ్చిపని చేస్తుంటారు. వాళ్ళ మీద అరిచి కూడా వేస్టే. నేనేమీ అనకుండా తను నేర్చుకునేవరకు అక్కడే కూచున్నాను. అలా అన్నపూర్ణ వర్కు నేర్చుకుంది.

ఇంక రెండురోజుల్లో అన్నపూర్ణ నేర్చుకోవడం అయిపోతుందనగా దగ్గరలోనే వున్న సునీత వచ్చింది. అన్నపూర్ణకి నేర్పడం చూసింది. అన్నపూర్ణ వెళ్ళగాన “ఆంటీ నాకూ నేర్పిస్తారా అంది. నాకు ఆశ్చర్యం వేసింది. నీకెందుకమ్మా... మీ ఆయన సంపాదిస్తున్నాడు. సొంతిల్లు. పిల్లలని చక్కగా చూసుకుంటున్నావు” అన్నాను. తను ఎం.ఏ. చేసింది. తనకీ ఇద్దరు ఆడపిల్లలు. చిన్నవాళ్ళు.

తను కళ్ళనిండా నీళ్ళు పెట్టుకుని, “నాకు నేర్పండి ఆంటీ...” అంది. సరే విషయం తర్వాత తెలుసుకోవచ్చని వర్కు నేర్పించడం, నాకు వచ్చిన వర్కులు తన చేత చేయించడం మొదలు పెట్టాను. వేరే వాళ్ళు ఎవరైనా వచ్చి వర్కు చెయ్యమంటే తనని పంపిస్తుండేదాన్ని. మొత్తానికి పర్ ఫెక్ట్ అయిపోయింది.

ఒకరోజు వచ్చి “ఆంటీ… నేను మీకు చెప్పలేదు కదా... మా ఆయన మీకూ తెలుసు కదా... ఆయన ఉద్యోగం చెయ్యడం అంతా అబద్ధం. తనకున్న డిగ్రీలన్నీ దొంగవే. తను ఏవేవో వర్కులు ఇస్తానని చాలామంది దగ్గర డబ్బులు తీసుకున్నాడు. వాటికి రెట్టింపు ఇస్తానన్నాడు. నాకు ఈ విషయాలేవీ తెలియకుండా జాగ్రత్త పడ్డాడు. ఒకరోజు వాళ్ళందరూ ఇంటిమీదకి వస్తే కానీ నాకు తెలియలేదు. వాళ్ళు పోలీసు కంప్లైంట్ ఇచ్చారు. తర్వాత జైల్లో పెట్టడం లాంటివి చాలా జరిగాయి. నేను కూడా జైలుకి వెళ్ళాల్సి వచ్చింది. సూసైడ్ చేసుకుందామనుకుని ప్రయత్నించాను. అందరూ కలిసి హాస్పిటల్ లో చేర్పించారు. మళ్ళీ పిల్లలకోసం అన్నట్టు బతికి బయటపడ్డాను. మా నాన్న నాకోసం చాలా డబ్బులు ఖర్చు పెట్టాడు. ఇంక ఆయన వల్ల కాదు. నాన్న ఒకటే మాట అడిగాడు –" ఇక్కడ వుండి కష్టాలు పడతావా...! నా దగ్గిరకి వస్తావో ఆలోచించుకో... " అన్నాడు. నేను మిమ్మల్ని అందుకే వర్కు నేర్పించమన్నాను. నేను నాన్నదగ్గిరకి వెళ్ళిపోతున్నాను. మీకు చాలా థాంక్స్ ఆంటీ. ఫోనులో మీతో మాట్లాడుతుంటాను. నేను తీసుకున్న నిర్ణయం మంచిదే కదా...” అంది.

నేను “నిర్ణయం మంచిదా... కాదా... అంటే... దూకడమా... వద్దా... అన్నట్లు వుంది. దూకితే దూకెయ్యాలి. అప్పుడు ఎలా బయటికి వస్తామని ఆలోచిస్తాము. దూకలేదనుకో... ఎలా ఎలా... అనే సందిగ్ధంలోనే వుంటాం. నీ నిర్ణయం నీకు మంచిదనిపించినపుడు అక్కడ సెటిల్ అవ్వడానికి ప్రయత్నించు. ఇద్దరూ ఆడపిల్లలు, నాన్న సపోర్టు వుంది కదా... ” అన్నాను.

తను నాకు థాంక్స్ చెప్పి వెళ్ళిపోయింది. వాళ్ళ వూళ్ళో కలక్టర్ ఆఫీసులో టెంపరరీగా ఉద్యోగం వచ్చింది. అక్కడ మంచి పేరు తెచ్చుకుంది. శాలరీ కూడా బాగా పెరిగింది. పిల్లలిద్దరూ పెద్దవాళ్ళయ్యారు. మంచి చదువులు చదువుతున్నారు. ఫోన్ చేసినప్పుడు మిమ్మల్ని రోజూ తలుచుకుంటానాంటీ... అంటుంది. ఏది ఏమైనా వాళ్ళ నాన్న సపోర్టు వున్నా ధైర్యంగా ఉద్యోగంలో సెటిల్ అయి ఏమాత్రం ఆత్మవిశ్వాసం సడలకుండా జీవితం గడుపుతోంది.

మరొక శిష్యురాలు త్రివేణి. తనకి ఇద్దరు మొగపిల్లలు. చిన్నపిల్లాడు 6 నెలలు ఉన్నప్పుడు షేర్ ఆటోలో మా ఇంటికి వచ్చి, వాణ్ణి పడుకోపెట్టి. వర్కు నేర్చుకుంది. తను నేర్చుకోవడం మొదలు పెట్టాక మేము ఇల్లు మారిపోయాం. దూరం అయినా రెండురోజులకి ఒకసారి వచ్చి నేర్చుకుని, మొత్తానికి ఇప్పుడు తన సొంతంగా కంప్యూటర్ పెట్టుకుని వర్కు చేసుకుంటోంది. ఇప్పటికీ నా దగ్గిరకి వచ్చి డౌట్స్ అడిగి తెలుసుకుంటుంది. నేను కూడా తనకి చాలా వర్కు ఇచ్చాను. చదివింది టెన్త్ క్లాసే కానీ... తప్పులు లేకుండా చేస్తుంది.

వీళ్ళు కాకుండా ఇంతకు ముందు నేర్చుకున్నవాళ్ళు బాగా సెటిల్ అయ్యారు. వీళ్ళ బాచ్ కూడా బాగా సెటిల్ అయినట్లే.